"Het was ergens eind juni 2014 dat ik las dat aan het Atomium een evenement werd opgezet tegen het houden van zeezoogdieren in dolfinaria. Er ging een oproep naar vrijwilligers en voor ik er erg in had stond ik samen met een honderdtal enthousiastelingen van allerlei kleur en slag in stil protest in het Eeuwfeestpark."

Je moet weten dat je het aantal betogingen waar ik ooit in meeliep op één hand kan tellen. Uiteraard was ik overtuigd van de nood aan natuurbehoud en bescherming van al wat leeft, maar verder engagement beperkte zich tot wat sporadisch opflakkerende verontwaardiging en klavieractivisme. Het geweten was gesust en wat restte kon makkelijk verdrongen worden. Excuses waren er te over en er was nooit tijd genoeg. Wat zou ik mij verder engageren? Was ik geen vader van 4 met een drukke voltijdse baan in overheidsdienst en niet bepaald een 9 to 5 job? Was ik niet nagenoeg elke avond druk doende met freelance? Begeleidde ik niet tweemaal per week beginners in de duiksport? En wat met al die culturele verenigingen waar ik een bestuursfunctie had? Ik deed op tijd en stond mijn duit in het zakje, dus wat dan nog? Van een 52-jarige kon je toch niet verwachten dat hij zich dan nog eens aan een olieboorplatform zou vastketenen, toch?

Hoe vreemd het ook mag klinken, maar onder het Atomium zag ik zoveel betrokkenheid, zoveel oprecht meeleven en zo’n spontane verbondenheid dat ik tot het besef kwam dat ik mijzelf al die tijd voor de gek had gehouden. Ik was toe aan bezinning en moest terug naar de essentie. De ratrace waarin ik doldraaide leidde nergens heen en ik kon zoveel meer doen voor dingen die echt belangrijk zijn.

Thuisgekomen liet ik de verschillende organisaties die ik had ontmoet de revue passeren. Wat een palet! Allen gelijkgestemden met eenzelfde doel: het behoud van onze zeeën en al wat er in leeft. Sea Shepherd kende ik al uit het nieuws en ik trof het want ze vroegen vrijwilligers om die zomer actie te voeren tegen de slachting van grienden op de Faeröer Eilanden. Ervaring was niet vereist en in een bui van euforie en overmoed schreef ik mij in. Totaal onverwacht kreeg ik bericht dat ik mocht deelnemen aan Operatie Grindstop. Ik wist niet waar ik het had, voelde mij onzeker en gelijk trots; vooral toen de kids mij vertelden dat ze fier waren op hun pa die met Sea Shepherd in zee zou gaan. Je zou voor minder.

De voorbereidingen verliepen in het grootste geheim en informatie werd met mondjesmaat aangereikt. Zo landde ik op de avond van 30 augustus op een godverlaten en uitgeregend eiland in de Atlantische Oceaan, zonder verblijfadres en enkel met een telefoonnummer van ene Lukas die mij zou oppikken en … die uren op zich liet wachten! Later zou blijken dat hij zijn handen die avond meer dan vol had. Een team vrijwilligers was op het eiland Sandoy gearresteerd toen zij trachtten een griendenslachting te verhinderen. De spanning was er om te snijden en de toon was meteen gezet.

Mijn aankomst op Sandoy vergeet ik nooit. Ik had die nacht amper geslapen, 24u niets gegeten (eigen schuld) en voelde mij ellendig in mijn veel te dunne en klamme kleren. Het eiland zag er verlaten uit. Een kale rots met een paar lelijke prefab huizen en behalve schapen niemand te zien. De spiedende ogen achter de gordijnen zag ik pas later. Er hing een onwezenlijk sfeertje van een in de tijd achtergebleven gemeenschap. Schijn bedriegt, want alle faciliteiten waren er en de Faeröer eten graag en gretig uit de hand van Denemarken en de E.U.

Gedurende enkele weken leefde ik er samen met Shepherds uit de vier windstreken. Mexico was er, Canada ook, Zuid-Afrika, Italië, Australië, Finland, Frankrijk, Oostenrijk, Spanje en hoewel we heel krap behuisd waren viel er al die tijd niet één verkeerd woord. Niemand zeurde, niemand klaagde en als je ’s avonds bekaf en verkleumd terug kwam van je ronde was er altijd wel iemand die spontaan een kom warme soep klaargezet had. Zo’n innige verbondenheid, zo’n oprecht ‘samen’-leven zag ik eerder nooit. Ik had de essentie gevonden waar ik naar op zoek was.

Terug thuis las ik alles wat ik kon vinden over Sea Shepherd en nam ik contact op met de Belgische afdeling. Wel wat gek dat ik eerst op campagne ging en mij pas nadien hier als vrijwilliger aanmeldde. Tja, het is niet anders … Opnieuw vond ik er dezelfde verbondenheid en ‘drive’ om met een no-nonsense aanpak het behoud van onze oceanen te vrijwaren. Als welkomstgeschenk kreeg ik gelijk een optreden van Guy Swinnen aangeboden. Of zie ik dat verkeerd …?

JFK’s woorden indachtig wachtte ik niet op wat Sea Shepherd voor mij kon betekenen, maar zocht ik hoe ik mij nuttig kon maken. Gelegenheid zat! Op eenvoudige vraag kon ik meewerken aan een ‘meet and greet’ met Paul Watson in Saint-Malo, een bezoek aan de Columbus, een samenzijn met Nederlandse Shepherds in Amersfoort, een stand op de duikbeurs in Antwerpen en een presentatie van Kurt Amsler, Shepherd onderwaterfotograaf in Zeeland. Voor de prijs van een weekendje Werchter mag ik in juni enkele weken mee naar Operatie Saimaa Seal in Finland en in september ga ik helpen de puntjes op de i te zetten met Operatie Sleppid Grindini op de Faeröer.

Een prachtige rode draad die door de voorbije maanden loopt is de onvoorwaardelijke inzet van zovele Shepherds om onze zeeën als bron van leven te beschermen. En het onvoorwaardelijke van deze inzet mag je letterlijk lezen. Je wordt er niet knapper, rijk of beroemd door. De enige verdienste die je hebt aan het herderen van de zee is de voldoening dat je levens redt; wat op zich immens is!

De oceanen zijn ons regenwoud en de grijsgedraaide uitspraak ‘If the oceans die, we die’ is en blijft pertinent. Als Shepherds zijn wij de ambassadeurs van al wat onder water leeft. Wij moeten luisteren, overtuigen en handelen voor hen die onmondig zijn. Zij rekenen op ons. Dat ik hier met de colours van Sea Shepherd kan en mag aan meewerken aanzie ik als een gunst en ben ik heel dankbaar voor.

For the oceans,
Patrick